OMERO

Odissea (IX, 19-28)

είμ΄ ΄Οδυσεύς Λαερτιάδης, ός πάσι δόλοισιν

άνθρώποισι μέλω, καί μευ κλέος ούρανόν ϊκει.

ναιετάω δ' 'Ιθάκην εύδείελον· έν δ' όρος αύτή,

Νήριτον είνοσίφυλλον άριπρεπές· άμφί δέ νήσσοι

πολλαί ναιετάουσι μάλα σχεδόν άλλήλησι,

Δουλίχιόν τε Σάμη τε καί ύλήεσσα Ζάκυνθος.

αύτή δέ χθαμαλή πανυπερτάτη είν άλί κείται

πρός ζόφον, αί δέ τ΄ άνευθε πρός ηω τ΄ ηέλιόν τε,

τρηχει, αλλ΄ αγαθή κουροτρόφος· ου τι εγώ γε

ής γαίης δύναμαι γλυκερώτερον άλλο ιδέέσθαι.

Sono Odisseo, figlio di Laerte, noto agli uomini/per tutte le astuzie, la mia fama va fino al cielo./Abito ad Itaca chiara nel sole: in essa è un monte/che spicca, il Nerito frusciante di foglie; intorno sono/molte isole, vicine tra loro,/Dulichio e Same e Zacinto selvosa./Bassa nel mare essa giace, ultima/verso occidente –le altre a parte, verso l’aurora e il sole-,/irta di sassi, ma brava nutrice di giovani. Non so vedere/altra cosa più dolce, per uno, della sua terra.